St. Be-wonder

Dagblad v/h Noorden

2018

Roodpaleis maakt van welzijn theater

Maatschappelijke waarde van Zolder-projecten wordt getoetst

2016

2014

2014

2012-2013

 2011-2012

 2011

Recensie

Dagblad van het Noorden 22 juni 2009 (****)

Liefde knaagt, de tijd raakt op
Peter van Trien

Lili was een nakomertje. Toen ze tien was waren haar vier zussen al het huis uit. In de oorlog ontdekte ze de liefde. Met een Duitse soldaat. Zachte aanrakingen op mooie lome zomerdagen in een bootje op de Drentsche Aa. De liefde van haar leven. De soldaat vertrok, maar de liefde bleef. Als pijn. Als een levenslang, smartelijk verlangen. 'Met de dood valt nog wel te leven, maar als iemand levend uit jouw leven verdwijnt, dat is wreed. Wreed en onverdraaglijk'. Ze loopt nu tegen de negentig. De liefde knaagt al zestig jaar en nog is het niet op...
(...) Het publiek zit in een U-vorm langs de wanden van de speelvloer. De rondom aangebrachte spiegels creëren een eindeloze virtuele ruimte van gespiegelde spiegelbeelden. Nora Kretz is de oude vrouw die jou mee laat kijken in de herinneringen in haar hoofd. Het zijn intrigerende flarden van verhalen, die tenslotte als puzzelstukjes op hun plaats vallen.
Memento is een bescheiden monument voor een persoonlijk drama. In alle broosheid gedragen door de schrijnende composities van Louis Andriessen en de prachtige onnadrukkelijke aanwezigheid van de Japanse fluitiste. (...) Een beeldscherm toont ruis, vlekken en strepen, en tenslotte vage beelden van een sneeuwlandschap waar overheen in ouderwetse schrijfletters woorden en flarden van zinnen verschijnen.
Liefde. Dood. Te laat.

ROODPALEIS speelt Memento 2009
Christelle Chamuleau

ROODPALEIS is een internationaal Drents gezelschap dat zichzelf opdracht heeft gegeven om een serie te produceren met jaarlijks terugkerende voorstellingen, gebaseerd op verhalen van ouderen die terugkijken op een bewogen leven. Deze opzet brengt een bijzondere vorm van nostalgie met zich mee: met behulp van hedendaagse multimedia gaat deze voorstelling terug naar gebeurtenissen van de vorige eeuw. Een tegenstrijdigheid die in dit stuk prima werkt.
In Memento wordt het levensverhaal vertolkt dat een oude vrouw mondeling heeft overgedragen aan Betsy Torenbos. De voorstelling confronteert het publiek voortdurend met tegenstrijdigheden en dat zit niet gemakkelijk, ondanks de zachte rode kussens in de stoelen en ondanks de wandspiegels, zodat we het schouwspel van alle kanten gemakkelijk kunnen zien. Maar ook onszelf.
Het spel van Nora Kretz is eenvoudig, vertellend, zonder sentiment, een geschiedverhaal; een vrouw die terugkijkt op haar tragische jeugd. De emoties van passie, pijn, naïviteit, verdriet en wanhoop zijn bij haar weggehaald. Deze worden door Katharina Maschenka Horn met heel haar lijf vertolkt en worden krachten invoelbaar door haar fysieke dansvorm. De scheiding van mens en emotie werkt versterkend en vervreemdend. Het voorkomt een melodrama. De verbinding tussen enerzijds de vrouw en anderzijds haar gevoelens komt iel en schrijlings door half-hemelse, half-onderwereldse klanken uit de dwarsfluit van Urara Ishiko. Deze muziek onderstreept de verstilde beelden en tegenstrijdigheden in emoties. De videobeelden daarentegen zijn wat te beeldsprakig aanwezig en leiden af.
De kleuren rood en zwart vechten voortdurend om aandacht. Rood, de kleur van liefde, passie, maar ook van geweld, pijn en bloed. Zwart van dood, haat, maar ook van berusting en einde. Ze worden met elkaar vervlochten. Het liefst stappen we over dit soort dwarse en tegenstrijdige gevoelens heen, omdat ze nu eenmaal moeilijk samengaan; nu worden we gedwongen deze te ondergaan. Het is bijna niet vol te houden en dan zien we het ook nog eens vanuit verschillend perspectief dankzij de spiegels.
Verstilde beelden, traag trekken ze voorbij, ploegend en roerend in onheil. Nee, comfortabel is het niet. De rode, pluche kussentjes bieden geen troost. De schoonheid van het stuk maakt het dragelijk en tot een bijzondere voorstelling.